Dzięki dotacji z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach w Piekarskich Dołach przeprowadzono jesienią szereg prac konserwacyjnych.
W ramach projektu zaplanowano wykonano:
1) wykoszenie trawy, chwastów i jednorocznych samosiewów wzdłuż ścieżek po terenie zespołu z powierzchni 10 490 m2 ,
2) wykonanie czyszczenia wczesnego wokół oczka wodnego-stawiku z powierzchni 1 490 m2 ,
3) usunięcie 30 sztuk drzew obumarłych, złomów i wywrotów,
4) zabiegi pielęgnacyjne w koronach 12 szt. drzew wzdłuż ścieżek po terenie zespołu.
Termin realizacji: od 22.05.2023 r. do 30.11.2023 r.
Projekt pn. Ochrona zieleni zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Doły Piekarskie” w Tarnowskich Górach kosztował w sumie 19 548 zł, dofinansowanie Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wyniosło 15 548 zł, co stanowi do 79,54% wartości projektu.
Tarnowskie Góry nie pierwszy raz otrzymały dotację z Funduszu na prace na terenie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Doły Piekarskie”. M.in. w 2019 roku na ochronę tamtejszego drzewostanu przeznaczono 14 tys. zł (w tym 2 tys. zł dotacji wojewody śląskiego i blisko 11 tys. zł dotacji WFOŚiGW).
Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Doły Piekarskie” –to teren znajdujący się w południowo-wschodniej części Tarnowskich Gór, w dzielnicy Bobrowniki Śląskie-Piekary Rudne, tuż przy granicy z Bytomiem i Radzionkowem, na szczycie i północnym stoku Suchej Góry. Utworzony został na mocy uchwały nr LXVI/581/2006 Rady Miejskiej w Tarnowskich Górach z 4 października 2006 i jest drugim zespołem przyrodniczo-krajobrazowym w mieście (po Parku w Reptach). Obejmuje północną część terenu dawnej kopalni rud żelaza z uroczyskiem Zrobiska.
Kontynuacją „Dołów Piekarskich” po bytomskiej stronie granicy jest zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Suchogórski Labirynt Skalny”.
Historia
Teren Zespołu „Doły Piekarskie” obejmuje obszary powyrobiskowe, na których od 1890 do początku XX wieku funkcjonowała kopalnia odkrywkowa żelaziaka brunatnego (limonitu) i dolomitu. Część obecnego obszaru była także gruntami ornymi, które zostały rozcięte w kilka wachlarzowato uformowane dolinki, do których w celu wywożenia urobku została doprowadzona kolejka wąskotorowa. Przed II wojną światową teren ten, już nie wykorzystywany, był pozbawiony roślinności. Na początku lat 60. XX w. teren wyrobisk został częściowo sztucznie zalesiony, jednak w większości nastąpiła naturalna sukcesja. Pod koniec wojny na wzniesieniach powstał fragment niemieckiej linii obrony B-2 biegnącej od Siewierza do Miedar, na który składały się żelbetowe stanowiska ogniowe potocznie nazywane kochbunkrami.
Na terenie zespołu (na szczycie Suchej Góry, leżącym na granicy Piekar Rudnych i Suchej Góry) znajduje się kamienna głowica punktu triangulacyjnego, oznaczająca punkt zerowy (centralny punkt astronomiczny) triangulacyjnej osnowy geodezyjnej pruskiego układu „Trockenberg” (pol. „Sucha Góra”), utworzonego w latach 1854–1857.
W zespole przyrodniczo-krajobrazowym „Doły Piekarskie” wyznaczona została w 2007 roku ścieżka dydaktyczna. Poprowadzono ją w tak, by ingerencja w środowisko naturalne była jak najmniejsza. Ścieżka jest oznakowana – umieszczonych zostało na niej 5 tablic informujących między innymi o wartości przyrodniczej zespołu i o działaniach zabronionych na jego obszarze.
